Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016

επέστρεψε ο πολεμικός Σταυρός Α΄ Τάξης στον τόπο του μετά από περιπέτεια μεγάλη- Συγγνώμη όχι ακόμη! Σε λίγες ημέρες!



Δοξάτο, πορεία στο χρόνο

"Και παρά δύναμιν τολμηταί και παρά γνώμην κινδυνευταί και εν τοις δεινοίς ευέλπιδες". τολμηροί πέρα από τις δυνάμεις τους, ριψοκίνδυνοι εν γνώσει τους και αισιόδοξοι στις δυσκολίες.
Δοξάτο και η ιστορία του, ως μικρογραφία της ιστορίας της Ελλάδας.
Και πολλοί εζήλωσαν τη δόξα του Δοξάτου.
Σωστά επεσήμανε ο πρόεδρος το θεσμικό του ρόλο. Γιατί και αυτός ως υπουργός των εσωτερικών έκλεινε την πόρτα στους Δοξατιανούς.
Σήμερα απλός προσκυνητής, έκλινε το γόνυ μπροστά στην ιστορία του αιματοβαμμένου αυτού τόπου.
Ο Σταυρός που επέστρεψε στο Δοξάτο, ήταν αυτός που με βασιλικό διάταγμα το 1945 αποδόθηκε στους κατοίκους του Δοξάτου για τις θυσίες και το βαρύ φόρο αίματος που έδωσαν, στους αγώνες του Έθνους. Ο γνήσιος βρίσκεται σε κάποιο συρτάρι γραφείου παλιού πολιτικού, ή το χειρότερο στο «Μοναστηράκι».
Σήμερα αγωνιούμε γιατί: «Ιερόσυλα» χρησιμοποιούν μόνο το όνομα του Δοξάτου. 
Απόντες οι Δοξατιανοί Δημοτικοί και Τοπικοί Σύμβουλοι. Τύποις καλεσμένοι, όχι ουσιαστικά. Το ίδιο και στην επίσημη φιλοξενία. Ποιος θα μιλήσει για τα δίκια αυτού του τόπου; Στις αντιρρήσεις μου εισέπραξα το αμίμητο: «Εσύ μια ζωή διαφωνείς». (Προσωπικά πιστεύω ότι διαφωνώ γόνιμα, προσπαθώντας παράλληλα να βρίσκομαι κοντά στις εξελίξεις και να δουλεύω, όπως και οι άξιοι συνάδελφοι και συνεργάτες).
Ναι τιμή μου γιατί, αγωνίζομαι με τον τρόπο μου, για τα δίκαια αιτήματα του τόπο μου, αγωνίζομαι προσωπικά για τον κάθε Δοξατιανό που θίγεται άδικα η τιμή του. Ναι γιατί χρόνια τώρα ακούω από χείλη αδαών: Ανακρίβειες, και γραφικότητες. Κατά τα άλλα, αγωνίζονται για εμάς χωρίς εμάς.