Σήμερα όμως μετά από χρόνια ο εορτασμός αυτός κινδυνεύει να
γίνεται τυπικά, ως επανάληψη και κοινή ρητορεία, αν δεν φωτιστεί από μια νέα
εστία.
Οι νέοι ακούνε σήμερα για ένα έπος , ένα θρύλο και δεν
μπορούν προφανώς να αντιληφθούν το μέτρο του αγώνα και της θυσίας με τα
σημερινά δεδομένα.
Λίγοι έμειναν από αυτούς που αξιώθηκαν να ζήσουν τις ηρωικές
αυτές στιγμές και που μπορούν να αναλογιστούν τις βαθύτερες ψυχολογικές
διαθέσεις και τα ελατήρια που κίνησαν εσωτερικά όλους ανεξαιρέτως από τους
ηγέτες ως τον τελευταίο ουραγό για να διαπράξουν αυτά τα θαυμαστά γεγονότα ώστε
να γίνει η χώρα μας σύμβολο σεβαστό σε όλη την οικουμένη.
Αρχικά γιατί ενώ λαοί μεγάλοι και χώρες ισχυρές υπέκυψαν στη
βία , ένας μικρός λαός ορθώθηκε ενάντια στον Άξονα. Χωρίς πολεμικές μηχανές
αλλά με περίσσια πίστη και καρδιά. Αποθέματα μόνο από την ψυχή και την ιστορία.
Χαιρέτισε όλος ο κόσμος την αντίσταση των Ελλήνων.
Επηρεάστηκε η παγκόσμια κοινή γνώμη και μετέβαλε την ατμόσφαιρα του πολέμου.
Συντρίβεται το αήττητο των μύθων του φασισμού και του
εθνικοσοσιαλισμού.
Πάνω στα βουνά της Πίνδου και της Μακεδονίας συνετρίβησαν
αυτοί οι δυο μύθοι γιατί ήταν τεχνητοί, επιτηδευμένοι, χαλκευμένοι, δεν πήγαζαν
μέσα από την ιστορία τους. Όλο αυτό το διάστημα καθυστέρησης έδωσε την ευκαιρία να ισχυροποιηθούν οι
δυνάμεις στη Β. Αφρική και στη Μ. Ανατολή. Και αργότερα στην ήττα των Γερμανών
στη Σοβιετική Ένωση.
Δικαιολογημένα λοιπόν η 28η Οκτωβρίου θεωρείται ως ημέρα
της νίκης του πνεύματος επί της ύλης.
Ποιά ήταν η αντίδραση του ελληνικού λαού στο άγγελμα του πολέμου;
Απέναντι σε μια φοβερή πολεμική μηχανή η Ελλάδα αντέταξε
μόνο την ευψυχία των παιδιών της, την ευστροφία του νου, τα εσωτερικά βιώματα
της πίστης και της αγάπης για την ελευθερία.
Την εθνική
αξιοπρέπεια, την αγνή φιλοπατρία, την περηφάνια που δοκιμάζει ένας λαός όταν
νιώθει την ανατριχίλα της κάννης των όπλων μαζί με το φιλότιμο, τη λεβεντιά και την περιφρόνηση για το θάνατο.
Η "αρχαία Σπάρτη" δεν πέθανε ξαναζεί στα οχυρά της Μακεδονίας.
Η γενιά των αδάμαστων μαχητών του Λεωνίδα έχει αφήσει διαμέσου
τόσων χιλιάδων ετών τους υπεράξιους απογόνους της που αντιμετωπίζουν
οπλισμένους με τα τελευταία μέσα, βαριά πυροβόλα, θωρακισμένα αυτοκίνητα,
αεροπλάνα καθέτου εφόρμησης , αλεξιπτωτιστές. Αλλά οι Μακεδόνες και οι άλλοι
στρατιώτες πολεμούν μέσα χωρίς ελπίδα νίκης, γιατί ήξεραν πως θα πεθάνουν
Κανείς δεν έφυγε.
Όλοι πήραν την απόφαση να πεθάνουν για τη δόξα της αιώνιας
Ελλάδας, για την τιμή των Ελληνικών όπλων. Παλικάρια, Έλληνες λεβέντες, ψυχές
αθάνατες γεμάτες φως που υψώνουν στα ουράνια την εικόνα του ανθρώπου. Εξαίρουν
την ηθική του φύση και δείχνουν τη θεϊκή του καταγωγή.
Εκεί πάνω πολεμούν τα οχυρά τους γίνονται ρημάδια τους τα
παίρνουν, τα ξαναπαίρνουν, βάζουν φραγμό τα ματωμένα στήθη τους, πέφτουν
ένας-ένας "έκαστος εφ' ω ετάχθη" με το όνομα
της Ελλάδας στα χείλη.
Τα οχυρά μας δεν κάμφθηκαν καθόλου από τους ισχυρούς βομβαρδισμούς
και τις επιθέσεις των αεροσκαφών. Οι στρατιώτες αντί να φύγουν πανικόβλητοι
πυροβολούσαν από τη θέση τους.
Για την περιοχή μας ο επικεφαλής Γερμανός ανακοίνωσε στον Έλληνα
λοχαγό:
«πολέμησα στην Πολωνία, στο Βέλγιο και στη Γαλλία, για την
Ελλάδα είχαμε όλοι την ιδέα-έχοντας υπόψη τη δυσαναλογία των δυνάμεων ότι θα
επρόκειτο για στρατιωτικό περίπατο. Οποιοσδήποτε άλλος στρατός που θα αντιμετώπιζε
το πεζικό μας το πυροβολικό μας, τα
τανκς, τα στούκας, τα φλογοβόλα θα πετούσε από τη πρώτη στιγμή τα όπλα, ενώ
εσείς με τα πενιχρά σας μέσα αντισταθήκατε παντού και δεν μας επιτρέψατε να
περάσουμε, το είδα μόνος μου στον τομέα που πολέμησα. Το βράδυ στις 10 Απριλίου
δυο ανώτεροι Γερμανοί αξιωματικοί
ζήτησαν να επισκεφτούν το διοικητή της Δράμας. Το ίδιο έγινε και στο Νευροκόπι
από τους Γερμανούς που εξέφρασαν το θαυμασμό τους για τους υπερασπιστές των
οχυρών.
Η Ελλάδα στο προσκήνιο της παγκόσμιας ιστορίας ως φύλακας
της ανώτατης αξίας της ζωής και της ελευθερίας. Ρόλος άξιος της ίδιας και της
ιστορίας της. Γιατί άλλοι «πολιτισμένοι βάρβαροι», αν και γνώριζαν σύγχρονη
τεχνολογία, γνώριζαν αρχαία ελληνική ιστορία και ήταν λάτρεις του αρχαίου
ελληνικού πνεύματος, βρέθηκαν όχι μόνο κατώτεροι των περιστάσεων, αλλά διέπραξαν και τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Και μόνο αυτός ο ελληνικός λαός, αποδείχθηκε υψηλόφρων και ευγενής, γιατί ενώ εσφάγη, εδάρη και πείνασε από τους Ιταλούς,
βρέθηκε μόνο αυτός συμπαραστάτης τους, όταν παρεδόθησαν στους Γερμανούς.
Πολέμησε ακόμη για να τους απελευθερώσει στο Ρίμινι, και αντέταξε στην
απανθρωπιά τους την ανθρωπιά.
Σήμερα ζούμε σε μέρες νεοβαρβαρότητας σε εποχές που
στερούνται ηρώων και ελάχιστοι τολμούν
να πουν όχι στους όποιους ισχυρούς.
Κάτω από ποια νέα εστία πρέπει να ειδωθεί η επέτειος ώστε να
φωτιστεί και να σημασιολογηθεί καλύτερα για τους σύγχρονους νέους;
Οι νέοι πρέπει να
ξέρουν. Να πάρουμε να διαβάσουμε τα γράμματα που έστελναν τότε από τα βουνά της
Β. Ηπείρου και της Μακεδονίας. Για την πρώτη ημέρα του πολέμου. Για τις
γυναίκες της Πίνδου. Για τα παιδιά που κλείστηκαν στα οχυρά της Μακεδονίας που θυσιάστηκαν , αλλά δεν παραδόθηκαν. Τα
έπη δεν τα γράφουν οι πολιτικοί τα γράφουν
οι απλοί, οι καθημερινοί άνθρωποι, που αισθάνονται και έχουν συνείδηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Με το κεφάλαιο της 28ης Οκτωβρίου θα μπορούν οι νέοι να
κρίνουν τα διδάγματα και το περιεχόμενο της ιστορίας και την ποιότητα της
πολιτικής, το ήθος του σύγχρονου κόσμου, το μέγεθος τέλος των μεγάλων και το
δικαίωμα στη ζωή των μικρών.
Σήμερα λοιπόν σε καιρούς που κυριαρχεί όχι το φιλότιμο ,
αλλά η αφιλοτιμία σε πείσμα καιρών και καταστάσεων καλούμαστε να υπερασπιστούμε
τον ανθρωπισμό και την αξιοπρέπεια με μοναδικά εφόδια την ιστορική κληρονομιά,
την κληρονομιά του '40, που μας κληροδοτήθηκε μέσα από την παιδεία του Έθνους,
αυτής που προάγει τον πολιτισμό και την ειρήνη. Η ανθρώπινη ζωή δυστυχώς
συνέχεια ευτελίζεται.
Τι κάναμε όμως εμείς την ιερά παρακαταθήκη που μας
παρέδωσαν; Πού σκορπίσαμε τις μεγάλες ιδέες θυσίας; Ως πότε θα αρχίζουμε κάθε
τόσο από την αρχή; Πότε θα μάθουμε πως όλοι μαζί πρέπει να πεθάνουμε, κι όλοι
μαζί να ζήσουμε;
Μπροστά στο μεγαλείο της εθνικής ενότητας, στη λαχτάρα
αδελφοσύνης και θυσίας στην έξαρση πειθαρχίας για τον αγώνα της ελευθερίας και
της αξιοπρέπειας καταλαβαίνουμε τι έχουμε χάσει. Δεν μπορούμε όμως να
διακρίνουμε τις σωστές φωνές, τα σωτήρια υποδείγματα, ελάχιστα, αλλά σίγουρα υπάρχουν. Καιρός να ορθώσουμε το ανάστημα μας απέναντι σε κάθε μορφή βίας και καταπίεσης. Να πούμε τα μεγάλα ΟΧΙ, απέναντι στα μεγάλα ΝΑΙ, για μια ευχή (ανεκπλήρωτη προς το παρόν)
Όπου το Πνεύμα του Θεού σώζοι την Έλλάδα!
Γένοιτο!
