Νέα του Δοξάτου: Αυγούστου 2022

Νεροφράχτης

Χωριά

του κάμπου και της καλλιέργειας. Το άσπρο του βαμβακιού, της απαλότητας και της καθαρότητας σαν τις ψυχές των ανθρώπων που έμειναν στις αλησμόνητες πατρίδες. Με ζεστασιά και αληθινή ομορφιά αναβιώνονται έθιμα και παραδόσεις.

Με αγάπη συγκεντρώνεται λαογραφικό υλικό και γεύεται κανείς θρακιώτικες πεντανόστιμες συνταγές.

https://neadoxatou.blogspot.com/2015/03/25.html

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

25η Μαρτίου στο Νεροφράκτη του Δήμου Δοξάτου

Τονίσαμε σήμερα σε ένα όμορφο χωριό με πλούσια παράδοση τα γεγονότα της επανάστασης που αφορούσαν την Μακεδονία. Σημαντικός ο ρόλος της ως κυματοθραύστης όλων των επιδρομών. Βίωναν οι κάτοικοι τα σκληρά αντίποινα σε κάθε εξέγερση και το κυριότερο όταν κατεστάλησαν οι επαναστάσεις στη Μακεδονία, οι οπλαρχηγοί κατέφυγαν στο νότο για να στηρίξουν τον εκεί αγώνα/ Στη συνέχεια στον ένοπλο Μακεδονικό Αγώνα θα προστρέξουν οι νότιοι αδελφοί για τον δίκαιο απελευθερωτικό μας αγώνα. Μέσα από περιπέτειες και αγώνες, εμφυλίους πολέμους ήλθε ως πραγματικό θαύμα η ελευθερία του Γένους. Σήμερα περιμένουμε πάλι την "οικονομική" και "πολιτική" ελευθερία. Ως Θαύμα; (Συν Αθηνά και χείρα κίνει )

Και κλείνουμε με τα λόγια του Γέρου του Μωριά "Κι ένας να μείνει πάλι θα πολεμάμε. Κι' αν μας κάψουν τα σπίτια και τα δένδρα δεν προσκυνάμε. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους"

https://neadoxatou.blogspot.com/2016/03/blog-post_99.html

Τι έγινε όμως στη Μακεδονία και στη Θράκη που αποτελούσαν πάντα τον κυματοθραύστη των βαρβαρικών επιδρομών. Για τη Μακεδονία και τον εδώ αγώνα μιλήσαμε πέρσι.

Η Θράκη τραγούδησε πρώτα και θρήνησε για την άλωση της πόλης

«Τρία καράβια – βόηθα Παναγιά – τρία καράβια φεύγουνε
που μέσα που την Πόλη, κλαίει καρδιά μ’ κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει
Το ΄να φουρτώ – βόηθα Παναγιά – το ’να φουρτώνει το σταυρό
Κι τα’ άλλου του Βαγγέλιου κλαίει καρδιά μου κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει
Το τρίτο το – βοήθα Παναγιά – το τρίτο το καλύτερο
Την Αγια Τράπεζά μας, κλαίει καρδιά μου κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει
Μη μας τα πά – βόηθα Παναγιά – μη μας τα πάρουν οι άπιστοι
Και μας τα μαγαρίσουν, κλαίει καρδιά μου κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει
Η Παναγιά αναστέναξι κι δάκρυσαν οι κόνις….» (Ανατ. Θράκης)

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και εθνική γιορτή στον ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου στο Νεροφραχτη

Εὐαγγελισμός - Ἑλληνισμός

- Μὲ μιᾶς ἀνοίγει ὁ οὐρανός, τὰ σύγνεφα μεριάζουν,

- Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ. Χαῖρε Μαρία, Χαῖρε!»

- Ἐπέρασαν χρόνοι πολλοί... Μία μέρα σὰν ἐκείνη

- ἀστράφτει πάλι ὁ οὐρανός...

- «Ξύπνα, ταράζου, μὴ φοβοῦ, χαῖρε, Παρθένε, χαῖρε.

- Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ, Ἑλλὰς ἀνάστα, χαῖρε».

- «Ξυπνᾶτε ἐσεῖς ποὺ κοίτεστε, ξυπνᾶτε ὅσοι κοιμᾶστε,

- τὸ θάνατο ὅσοι ἐγεύτητε, τώρα ζωὴ χορτάστε».

- Καὶ σεῖς καὶ σεῖς οἱ σκλάβοι,

- ὅσοι τὴ δάφνη στὴ καρδιὰ νὰ φέρετε φοβᾶστε,

- ἀφορεσμένοι νἆστε.

Ο Βαλαωρίτης με το ποίημα "Ευαγγελισμός-Ελληνισμός" μας δίνει το μήνυμα της σωτηρίας της ανθρωπότητας, αλλά και της λύτρωσης, της ανάστασης του Ελληνισμού

Το θαύμα….που πάντα ο Θεός σώζοι την Ελλάδα……..

Και ιδού το θαύμα! Πρώτα από τα βόρεια Βαλκάνια με δραματικές εξελίξεις, απουσία του ντόπιου στοιχείου και της βοήθειας που περίμεναν, αλλά και ολοκαύτωμα, αυτοθυσία, γι’ αυτό και υμνήθηκε από τον μεγάλο ποιητή Κάλβο:

« Όσοι τα χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται ζυγόν δουλείας ας έχωσιν-Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία».

Η Θράκη τραγούδησε πρώτα και θρήνησε για την άλωση της πόλης

«Τρία καράβια – βόηθα Παναγιά – τρία καράβια φεύγουνε
που μέσα που την Πόλη, κλαίει καρδιά μ’ κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει
Το ΄να φουρτώ – βόηθα Παναγιά – το ’να φουρτώνει το σταυρό
Κι τα’ άλλου του Βαγγέλιου κλαίει καρδιά μου κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει
Το τρίτο το – βοήθα Παναγιά – το τρίτο το καλύτερο
Την Αγια Τράπεζά μας, κλαίει καρδιά μου κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει
Μη μας τα πά – βόηθα Παναγιά – μη μας τα πάρουν οι άπιστοι
Και μας τα μαγαρίσουν, κλαίει καρδιά μου κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει
Η Παναγιά αναστέναξι κι δάκρυσαν οι κόνις….» (Ανατ. Θράκης)

Οι καθημερινές καταπιέσεις και ταπεινώσεις ανάγκασαν τους Θράκες να συμμετέχουν ενεργά σε αντάρτικα, κινήματα, στον Ιερό λόχο του Υψηλάντη και πολλοί γνωστοί Θράκες υπήρξαν μέλη και χρηματοδότες της φιλικής εταιρείας.

Οι επιτυχίες των Ελλήνων εξόργιζαν τους Τούρκους οι οποίοι ξέσπαγαν στα εγκλωβισμένα θύματα, τους Θράκες. Ο άμαχος Θρακικός πληθυσμός υπέστη τα πάνδεινα από τους ακόρεστους και εκδικητικούς Τούρκους. Σφαγές, απαγχονισμοί, δηώσεις, λεηλασίες και καταστροφές στη Σαμοθράκη, στο Ισάκ Πασά, Λαλά Κουρουσού και Σεϋμέν του Έβρου. Ομαδικές σφαγές και απαγχονισμοί στην Αδριανούπολη, στο Διδυμότειχο, τις 40 Εκκλησιές, την Αίνο, Μεσημβρία, Σωζόπολη, Φιλιππούπολη, Αγχίαλο, Βάρνα, Ραιδεστό, Καλλίπολη, Σηλυβρία, Μυριόφυτο και αλλού.

Μεταξύ όλων χαρακτηριστικοί είναι οι Απαγχονισμοί του Οικουμενικού Πατριάρχη του Γρηγορίου του Ε, του Οικουμενικού Πατριάρχη Κυρίλλου του ΣΤ με 29 Προεστούς, των Μητροπολιτών Αδριανούπολης Δωροθέου Πρόϊου, Σωζόπολης Παϊσίου Βάρη, Αγχιάλου Ευγενίου Καραβία, Μεσημβρίας Ιωσήφ Λεφάκη, Μυριοφύτου Νεόφυτου, πρωτοσύγκελου Αδριανούπολης Θεόκλητου και Ιερέα Κωνσταντίνου των 40 Εκκλησιών και πολλών άλλων νεομαρτύρων

Στο «θαύμα» του 1821 μεγάλο μερίδιο δόξης έχει η ελληνική ναυτιλία και ναυτοσύνη. Οι απλοί Έλληνες ναυτικοί έγιναν πυροβολητές και αγήματα. Οι Έλληνες εμποροπλοίαρχοι μετέτρεψαν τα «σιτοκάραβα» τους σε πολεμικούς «πάρωνες» και «βρίκια» ενώ οι ίδιοι έγιναν κυβερνήτες πολεμικών και ναύαρχοι. Έτσι, στο Αιγαίο ξεπήδησε μια θαλάσσια δύναμη που αντιπαρατάχτηκε, καταναυμάχησε και κατανίκησε όχι μόνο του τον τουρκικό πολεμικό στόλο αλλά και ενωμένο με τον κραταιό αιγυπτιακό.
Αναμφισβήτητα, πρωτοπόροι στον κατά θάλασσα αγώνα οι φημισμένοι ναυτικοί της Ύδρας των Σπετσών και των Ψαρών. Αλλά εφάμιλλη και η προσφορά των Θρακών, με πρώτους τους Αινίτες. Η Αίνος, το επίνειο της Θράκης στην τουρκοκρατία, το 1821, αριθμούσε 300 καράβια και τα ‘δωσε όλα, μαζί με τους ναυτικούς της, στον αγώνα.

Είναι γεγονός ότι η προσφορά των Θρακών στον κατά θάλασσα αγώνα του 1821, δεν προβλήθηκε όσο έπρεπε όπως γράφεται μόνο σε συγκεκριμένες εργασίες:

Μόλις το 1987, στην κεντρική παραλιακή πλατεία της Αλεξανδρούπολης, την πλατεία του Φάρου, όπου γίνονται οι επίσημες «καταθέσεις στεφάνου», τοποθετήθηκε το Μνημείο του Χατζη-Αντώνη και Δόμνας Βισβίζη. Φιλοτεχνήθηκε το 1987 από τον Γλύπτη Γεώργιο Μέγκουλα. Στη βάση του αναγράφεται: “ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΗΣ &ΔΟΜΝΑ ΒΙΣΒΙΖΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΝΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ. ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ 1821. ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΕΛΛΗΝΟΜΟΥΣΕΙΟΝ ΑΙΝΟΥ» ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ 1987″. Ο καλλιτέχνης παρουσιάζει τον άνδρα αγωνιστή να κείται κρατώντας τα σύμβολα του ναυτικού-πολεμιστή (κιάλι – κανόνι) που με μάτια ανοιχτά αγναντεύει την ελευθερία μέσα από το θάνατό του. Η γυναίκα, ολόρθη και αγέρωχη αναλαμβάνει να συνεχίσει τον αγώνα δείχνοντας με ημιανάταση των χεριών την Αίνο.

Μόλις την περίοδο 2008-2009, έγινε για πρώτη φορά αναφορά, στη Βουλή των Ελλήνων, στα σοβαρά ελλείμματα των σχολικών βιβλίων ιστορίας για τη Θράκη και ιδιαίτερα για τη σημαντική συνεισφορά της στην Επανάσταση του 1821.

Μόλις το Μάρτιο του 2014, με πρωτοβουλία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θρακικών Σωματείων, έγιναν στην Ιερά πόλη του Μεσολογγίου, στον «Κήπο των Ηρώων» τα αποκαλυπτήρια του Μνημείου των Θρακών αγωνιστών του 1821. Ο «Κήπος των Ηρώων», είναι ένα μοναδικό, για την Ελλάδα, πάρκο με μνημεία για γνωστούς αλλά και ανώνυμους ήρωες που έπεσαν στον Αγώνα για την Ελευθερία. Δημιουργήθηκε το 1830 με απόφαση του Ιωάννη Καποδίστρια. Κάθε χρόνο την Κυριακή των Βαΐων γιορτάζεται εκεί η «Έξοδος του Μεσολογγίου» με την παρουσία Ελλήνων και ξένων που έρχονται να αποτίσουν φόρο τιμής σε όλους αυτούς τους ήρωες.

Χρέος τιμής, σ’ αυτόν τον εορτασμό, να μνημονεύσουμε μερικούς από τους πολλούς Αινίτες, ήρωες ναυτικούς.

Καπετάν Χατζη-Αντώνης Βισβίζης, πλοίαρχος και ιδιοκτήτης του εμπορικού πλοίου «ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ» (τύπου «βρίκιον», δηλαδή δικάταρτου ιστιοφόρου) και η καπετάνισσα σύζυγος του Δόμνα Βισβίζη. Μέλη της «Φιλικής Εταιρείας» και οι δυο.

Το «ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ», πλωτό κομμάτι της Θρακιώτικης γης, ναυπηγημένο στην Οδησσό, με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, να διαθέτει ειδική αίθουσα όπου γίνονταν οι συνεδριάσεις του Αρείου Πάγου, της προσωρινής κυβέρνησης της Στερεάς Ελλάδας, το όπλισαν με 16 κανόνια και 140 ναύτες και το ‘δωσαν στη δούλεψη του Γένους. Στις 23 Μαρτίου 1821, αποβίβασαν τον Εμμανουήλ Παπά στον Άθω με πολεμοφόδια και όπλα και μετά ακολούθησαν τους Ψαριανούς. Όταν, στις 21 Ιουλίου 1822, ο Αντώνης Βισβίζης έπεσε νεκρός υποστηρίζοντας από τη θάλασσα τις επιχειρήσεις των οπλαρχηγών στα Βρυσάκια της Εύβοιας, η Δόμνα συνέχισε με αντρίκια παλληκαριά. Κι όταν τελείωσαν τα χρήματα και η «ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ» έμεινε ασυντήρητη, την παρέδωσε στο κράτος για να γίνει πυρπολικό στα χέρια του Πιπίνου και να ανατινάξει την τουρκική φρεγάτα «Χαζνέ Γκεμισί», το χρηματοφυλάκιο του στόλου.

Καπετάν Κούταβος (Μαργαρίτης Χατζή-Φραντζής Κούταβος), πλοίαρχος και ιδιοκτήτης του εμπορικού πλοίου «ΠΟΣΕΙΔΩΝ», το όπλισε με 12 κανόνια και 30 ναύτες. Πήρε μέρος στην εκστρατεία του Ολύμπου, μετέφερε τα επιζήσαντα γυναικόπαιδα από την καταστροφή της Χίου και μαζί με τον Καπετάν Γιάννη Καραβέλη ανέλαβε την πολιορκία του Ευρίπου. Τον Απρίλιο του 1824, βύθισε το πλοίο του για να μην περιέλθει στον εχθρό και χάνοντας το ένα του μάτι, κολυμπώντας διεσώθη στα παράλια του Ταλαντίου. Δεν σταμάτησε όμως τον αγώνα αλλά κατατάχτηκε Οπλαρχηγός δίπλα στον Βάσο και τον Κριεζιώτη στα επαναστατικά σώματα της Στερεάς Ελλάδας.

Καπετάν Γιάννης Καραβέλης, πλοίαρχος και ιδιοκτήτης του εμπορικού πλοίου «ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ». Διέθεσε το πλοίο του με το πλήρωμα του στον αγώνα.

Καπετάν Εμμανουήλ Τέρογλου, πλοίαρχος και ιδιοκτήτης του εμπορικού πλοίου «ΠΟΣΕΙΔΩΝ». Διέθεσε το πλοίο του με το πλήρωμα του στον αγώνα.

Καπετάν Ελευθέριος Παλαιός, πλοίαρχος και ιδιοκτήτης του εμπορικού πλοίου «ΜΙΧΑΗΛ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ» το οποίο συμμετείχε στον αγώνα και στο τέλος μετετράπη από τους Πρόκριτους της Ύδρας σε πυρπολικό.

Καπετάν Γρηγόριος Κομνηνού, πλοίαρχος και ιδιοκτήτης εμπορικού πλοίου, βρέθηκε κατά την έκρηξη της επανάστασης στα Ψαρά και αγωνίστηκε μαζί με τους Ψαριανούς ναυτικούς.

Καπετάν Βασίλειος Χριστοφόρου, το 1825 με το πλοίο και το πλήρωμα του τέθηκε στη διάθεση των Υδραίων αγωνιστών.

Καπετάν Στρατής Σκόρδος, διέθεσε το πλοίο του με το πλήρωμα του, αποτελούμενο από 52 άνδρες, στη ναυμαχία πλησίον του Μολύβδου Λέσβου.

Καπετάν Αγγελής Αργυρίου, διέθεσε το πλοίο του με το πλήρωμα του στον αγώνα.

Καπετάν Κωνσταντίνος Καζάζογλου, μαζί με Ψαριανούς ναυτικούς πήρε μέρος στις ναυμαχίες της Σάμου, της Κέας, του Καφηρέως και του Ευβοϊκού. (Ιστορία Θράκης)

Για την ιστορία της Θράκης στη συνέχεια:

Κατά το τελευταίο τέταρτο του 19^ου αιώνα προγραμματίζεται από τους Βουλγάρους ο ξεριζωμός των Βορειοθρακών (Ανατολικορωμιλιωτών). Με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου το 1878 ιδρύθηκε η "Μεγάλη Βουλγαρία", η οποία κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος της Θράκης. Με την αναθεώρηση της Συνθήκης από το Συνέδριο του Βερολίνου η εδαφική έκταση της αυτόνομης Βουλγαρίας περιορίστηκε και η βόρεια Θράκη έγινε ξεχωριστό κράτος, υποτελές στον Σουλτάνο, με το όνομα "Ανατολική Ρωμυλία". Η υπόλοιπη Θράκη παρέμεινε υπό οθωμανική κυριαρχία. Το 1886, μέσω πραξικοπήματος, η Ανατολική Ρωμυλία ενώθηκε με το βουλγαρικό κράτος

Το 1908 οι Νεότουρκοι υπόσχονται στους Χριστιανούς ισονομία, ισοπολιτεία και δικαιοσύνη υπό μία ισχυρή Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Συνέβη όμως το αντίθετο. Ότι επί αιώνες δεν κατάφεραν οι Τούρκοι για τον ολοκληρωτικό ξεριζωμό των Ελλήνων από την Ανατολική Θράκη το κατόρθωσαν οι Νεότουρκοι από το 1908 μέχρι το 1922 με την προμελετημένη και συστηματική Γενοκτονία με στόχο τον παντουρκισμό, πανισλαμισμό και επεκτατισμό. Συμβούλεψαν τους Νεότουρκους του κομιτάτου της Ραιδεστού: «αν θέλετε τον έλεγχο της οικονομίας και την ασφάλεια της χώρας σας, πρέπει να εκδιώξετε ή να εξαφανίσετε από την Ανατολική Θράκη όλους τους Έλληνες».

Οι Νεότουρκοι έβαλαν άμεσα σε εφαρμογή και εκτέλεση του σχεδίου. Άρχισαν τις έντονες ενοχλήσεις, εκβιασμούς και βαρβαρότητες. Οι Χριστιανικοί Λαοί των Βαλκανίων που ζούσαν υπό την καταπίεση των Τούρκων γενικά αντέδρασαν.

Και ακολούθησαν οι βαλκανικοί πόλεμοι, κατά τη διάρκεια των οποίων ελευθερώθηκε και η περιοχή μας μετά από μεγάλη θυσία του Δοξάτου.

Κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο χωρίς να εμπλακεί η Ελλάδα στον πόλεμο εισέβαλαν Γερμανοβούλγαροι στην περιοχή μας και για χρόνια υπέμειναν πολλά δεινά Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, με αποκορύφωμα την ομηρία ανδρών για καταναγκαστικά έργα στη Βουλγαρία.

Η Συνθήκη του Νεϊγύ το 1919 απέδωσε το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Θράκης στην Ελλάδα. Μετά το 1923 στην Ελληνική Θράκη εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, την ανατολική Θράκη και την Ανατολική Ρωμυλία (Βόρεια Θράκη).

Την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η Θράκη και η Ανατολική Μακεδονία βρέθηκαν υπό βουλγαρική κατοχή. Οι Εβραίοι της Θράκης εκτοπίστηκαν στο στρατόπεδο εξοντώσεως Τρεμπλίνκα.

Σήμερα στις ίδιες αιγαιοπελαγίτικες ακτές στις ίδιες θάλασσες βλέπουμε κορμάκια πνιγμένων στη θάλασσα νηπίων. Εικόνες ανθρώπων, πλήθος ατέλειωτο, να πεζοπορούν προς το τίποτα μέσα στην παγωνιά του χειμώνα ή στη βροχή, μόνο για να ξεφύγουν τον θάνατο. Πεινασμένοι, άπλυτοι, ανάλλαγοι,– για να βάλουν μόνο στην τσέπη, κάποια ανθρωπόμορφα κτήνη, μια χούφτα δολάρια.
Σε μια κοινωνία σήμερα που όπως πολλοί ισχυρίζονται ότι:

Κυριαρχεί αναξιοκρατία, φαυλότητα, ηθική και πολιτισμική σήψη αντί για ψυχαγωγία και ενημέρωση επικρατεί λαϊκισμός και χυδαιότητα. Και όχι μια κρίση, αλλά πολλές. Οικονομική, κοινωνική και πολιτική.

Σε μια τέτοια στιγμή , αυτή η ξοφλημένη κοινωνία, ιστορικά τελειωμένη μέσα στην ντροπή, αντικρίζει την τραγωδία των προσφύγων και ξυπνάει, ξεσηκώνεται. Στα νησιά της πρώτης άφιξης στους δρόμους προς τη Βόρεια Ελλάδα, στις απρόβλεπτες σταθμεύσεις των φυγάδων και τελικά στην Eιδομένη, απλοί πολίτες παίρνουν στα χέρια τους να διαχειριστούν την έκτακτη ανάγκη.

Oι πρόσφυγες ίσως μας χάρισαν μέτρο αυτογνωσίας: η ξοφλημένη κοινωνία μας πιθανό να σώζει δυνατότητα έκπληξης. (Γιανναράς)

Αναθάρρησε η ψυχή του Έλληνα γιατί νοιώθει χρήσιμος, γιατί θυμάται το παρελθόν του, γιατί απλά ζούμε στη χώρα του Ξένιου Δία. Και αυτό είναι γνωστό τοις πάσι.

Μέχρι που είναι τα όρια όμως; Πόσο μπορούμε να αντέξουμε; θα κατορθώσουμε την «ανάκαμψη» που μας επιβάλλουν, θα φτάσουμε στο υψηλό επίπεδο «πολιτισμού» που θέλουν ή όπως ισχυρίζονται πολλοί, όλα είναι μέρος ενός σχεδίου για μια ακόμη άλωση και κατοχή της όμορφης πατρίδας μας.

Ρατσισμός και φοβίες μακριά από εμάς, αλλά σε ό, τι αφορά θέματα εθνικά επιβάλλεται κάθε μορφή εγρήγορσης. Μέσα από την παιδεία, τη γνώση της ιστορίας που επαναλαμβάνεται πολλές φορές , και κυρίως αντιλαμβανόμενοι ότι: με την επίκλησή μας στο Θεό της Ελλάδας που «σώζοι», επιβάλλεται να κινήσουμε και μεις τα χέρια μας.

«Συν Αθηνά και χείρα κίνει» για την αξιοπρέπεια και την αγνή φιλοπατρία!