"η τιμή του τετιμημένου"-πληρώσαμε τα φυσίγγια εκτελέσεως, πληρώνουμε τώρα και τα εύσημα

Όχι άλλα παιχνίδια με το όνομα του Δοξάτου. Απρέπεια να παίζει κανείς με θεσμούς, πρόσωπα και συνειδήσεις. Τέλος στο θέατρο του παραλόγου, με λαϊκίστικο και δημαγωγικό τρόπο και συνάμα πολύ επικίνδυνο γιατί εκτός από καπηλεία γίνεται και παραχάραξη της ιστορίας.

 Δοξάτο του μαρτυρίου, της ιστορίας, της θυσίας, της προόδου και της ευημερίας. Φιλοπρόοδοι οι κάτοικοι και το αποδεικνύουν περίτρανα καθημερινά. Νοιάζονται πραγματικά για τα κοινά, πονούν και θλίβονται αναπολώντας τα περασμένα μεγαλεία!

Τίς πταίει;

Πόση γνώση είχαν μέχρι τώρα οι φύλακες;

Ζήσαμε δεινά και συμφορές, όχι του πολέμου και της θυσίας, αυτά χαλύβδωναν τις συνειδήσεις και ύψωναν το φρόνημα. Γυναίκες μόνες και στάθηκαν ορθές, έσφιξαν τα δόντια και προχώρησαν. Και έκαναν το θαύμα την ανάσταση της δοξασμένης κώμης. Όχι μια μα 3 φορές.

Και πολλοί εζήλωσαν την δόξα του Δοξάτου!

Αδαείς πολιτικοί και μη, στόχευσαν στην ιστορία, στο είναι, στο μέλλον του τόπου. Και πέτυχαν. Ταλαντευόμαστε σε τεντωμένο σχοινί, χρόνια τώρα και αναζητούμε χέρι βοήθειας. Εις μάτην όλες οι πόρτες κλειστές.  «Μεσσίες» πρόθυμοι νοιάστηκαν για τη «σωτηρία» μας.

Άθλιοι αντιγραφείς και μιμητές αμαύρωσαν την ιστορία. Έπαιξαν και παίζουν με το όνομα του Δοξάτου, το χρησιμοποίησαν ιδιοτελώς, όπως ακόμη την ιστορία και τα κειμήλια. Και εμείς, ανίκανοι να πάρουμε την τύχη του τόπου στα χέρια μας, εξαρτημένοι πολιτικά και κάποιοι νομίζουν και οικονομικά, όχι απλά εμπιστευόμαστε στον κάθε ένα, αλλά εναποθέτουμε τα ιερά και τα όσια, το μέλλον και την ελπίδα,  πού;

Μικρογραφία πραγματικά της Ελλάδας το Δοξάτο και βιώνει «δόξες» μα και συμφορές.