Δοξάτο- Πόντος
Μια παράλληλη ιστορία, ιστορία αγώνων και θυσίας, αλλά και μη δικαίωσης.
-Ένα μεγάλο κομμάτι του Ελληνισμού, που υπέστη βίαιη διακοπή της τρισχιλιετούς παρουσίας του στον ιστορικό Πόντο.
-Μια πολύπαθη, ιστορική, ηρωική κώμη που πλήρωσε ακριβά, μόνο αυτή, για την πολυπόθητη ελευθερία μετά από σκλαβιά 5 και πλέον αιώνων.
-Τις ελληνικές νίκες στους Βαλκανικούς πολέμους τίς πληρώνει ακριβά το ποντιακό ελληνικό στοιχείο.
-Με το τέλος των Βαλκανικών όλοι γιορτάζουν την ελευθερία τους και το Δοξάτο ζει το ολοκαύτωμά του.
-Το 1916 αρχίζει η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου με 350.000 νεκρούς.
Με τακτικές εκτόπισης εξοντώνονται οι Πόντιοι αδελφοί.
Δοξάτο 1916-18 μια δεύτερη εισβολή των Γερμονο-Βουλγάρων, ακολουθεί πείνα, διώξεις και η πρώτη ομηρία των Δοξατιανών . Ένας στους 18 επιστρέφει.
- Οι Έλληνες στον Πόντο αντιστάθηκαν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Δημιουργείται εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που αριθμούσε πάνω από 18.000 ένοπλους.
Δυστυχώς η Αθήνα άργησε να κατανοήσει την σημαντική στρατιωτική παράμετρο που αντιπροσώπευε το Ποντιακό αντάρτικο, ενώ ο διχασμός αποδυνάμωσε το Ελληνικό μέτωπο..
Το τέλος γνωστό. Καταστροφή –Προσφυγιά.
Από το 1919 και μετά, οι πόντιοι αδελφοί βρίσκουν με πολλές δυσκολίες πατρίδα, την φιλόξενη Μακεδονία και μάλιστα την Δράμα.
-Στο Δοξάτο ένα παραδοσιακά ντόπιο χωριό με πλούσια ιστορία και παράδοση χιλιετιών, οι Πόντιοι αδελφοί βρίσκουν καταφύγιο, και συναντάται το επαναστατικό πνεύμα του Πόντου μ’ αυτό το ηρωικό του Δοξάτου.
-Ηρωικό γιατί δεν υπάρχει καμία άλλη Ελληνική γωνιά που μέσα σε 3 δεκαετίες να ζει τρεις καταστροφές:
30 Ιουνίου 1913, 1916-1918, και Σεπτέμβρης του 1941 , με δύο ομηρίες, σφαγές και εξόντωση του πληθυσμού
(30 Ιουνίου 1913 Στόμωσε το ξίφος των Βουλγάρων, αλλά και οι αντιδράσεις των ξένων σταμάτησαν ίσως τη βουλγαρική θηριωδία στο Δοξάτο). Όλοι γιορτάζουν σήμερα τα ελευθέρια και εμείς έχουμε το θλιβερό προνόμιο να τελούμε τρισάγιο για να αναπαυθούν οι ψυχές των ηρώων μας.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΩΣ ΣΥΜΦΟΡΑ ΤΟΥ ΑΜΟΙΡΟΥ ΔΟΞΑΤΟΥ επαναλήφθηκε τους πρώτους μήνες της τελευταίας βουλγαρικής κατοχής στην Αν. Μακεδονία και Θράκη, όταν οι Βούλγαροι σφετεριστές επανήλθαν το 1941 και είδαν το Δοξάτο ανασυγκροτημένο και ακμαίο, ενώ το είχαν αφήσει σωρό ερειπίων.
-(Σήμερα κανείς Βούλγαρος επίσημος στις τόσες επισκέψεις τους δεν αισθάνθηκε την υποχρέωση να καταθέσει ένα απλό στεφάνι στα μνημεία των χιλιάδων θυμάτων ούτε βέβαια επιστράφηκε κάποιο από τα αρπαγέντα κειμήλια της περιοχής μας, αλλά και της Ιεράς Μονής Εικοσιφοίνισσας, όπως εξάλλου είχαν ρητή υποχρέωση να κάνουν).
Για ποιο λόγο λοιπόν το Δοξάτο δέχθηκε τις άδικες αυτές επιθέσεις;
Προφανώς η ισχυρή οικονομία, ως κέντρο ελέγχου της καλλιέργειας, της επεξεργασίας και του εμπορίου του καπνού. Η συμμετοχή των Δοξατιανών στο Μακεδονικό Αγώνα και η "επιμονή" τους στην ελληνική γλώσσα και στην ελληνική ορθοδοξία.
Αναφερόμαστε στην παράλληλη ιστορία του ποντιακού ελληνισμού και την ιστορία του Δοξάτου, γιατί είναι ιστορία αγώνων, επανάστασης, ηρωικών στιγμών, θυσίας, αλλά και ακμής, προόδου, ανάπτυξης, οικονομικής ευρωστίας και άνθησης των γραμμάτων , της τέχνης και της θρησκευτικής ζωής.
Πόντιοι που πρωταγωνίστησαν στην αντίσταση τους 1941 του Δοξάτου και φωτισμένοι άνθρωποι που με την γραφή και το λόγο , τη διοίκηση υπενθυμίζουν και σήμερα αυτήν την ιστορία αλλά και τις ξεχασμένες μας υποχρεώσεις.
Στοιχείο της ζωής των Δοξατιανών, που χάνεται στα βάθη των αιώνων οι ιπποδρομίες.
Κατάλοιπο του "Θράκα ιππέα" και του "Φίλιππου πνεύματος" της ευρύτερης περιοχής, του Αρματολού και του Κλέφτη της εποχής της Τουρκοκρατίας, αλλά και της ιππικής τέχνης, της δεξιοτεχνίας στο κουμαντάρισμα των αλόγων στα δύσκολα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα, όπου πρωταγωνιστούν Δοξατιανοί για την πολυπόθητη ελευθερία.
Ίπποι αγέρωχοι και αναβάτες δεινοί
Συνεχίζουν και σήμερα ως πιστοί και αχώριστοι φίλοι των Δοξατιανών στις 2 Μάη στο πανηγύρι του Δοξάτου, τιμώντας τον προστάτη άγιο, τον Στύλο της Ορθοδοξίας, Άγιο Αθανάσιο.
Κάτω από τον ήχο των ζουρνάδων και του νταουλιού χορεύουν οι Δοξατιανοί εκφράζοντας με την κίνηση του σώματος τις δονήσεις της ψυχής τους. Το προστάζει ο Άγιος για να πάει καλά η σοδειά, το μαξούλι, ο καπνός.
Σήμερα σε μια συνάντηση , στο 4ο Ευξείνιο Σύναγμα
Συναντώνται Δοξατιανός, Παγγιορίτικος χορός που αποδεσμεύει φυσικά και αυθόρμητα την ενέργεια του ήθους και την ταυτότητα του λεβέντη Δοξατιανού.
Με τον ποντιακό χορό που υπερβαίνει τις φιγούρες της δεξιοτεχνίας και θυμίζει, την επανάσταση, τον αγώνα , τη θυσία και κυρίως τον πόντιο Αντάρτη.
Η Δράμα είναι τόπος που εμπνέει το ρυθμό
Γαλάζια περιστέρα
Τοπικός χορός με συμβολική σημασία
Νιώθουν οι Δοξατιανοί ότι χορεύοντας τον χορό αυτό ατενίζουν την κυανόλευκη σημαία που πετάει ψηλά , σαν την ψυχή τους για αναζητώντας πολυπόθητη ελευθερία, κοντά ίσως και σε φίλους και συμμάχους.
Ευχόμαστε σήμερα λευτεριά για όλους και φυσικά μακριά από κάθε εξάρτηση υλική και ψυχική.
Μαρία Στυλίδου
Μια παράλληλη ιστορία, ιστορία αγώνων και θυσίας, αλλά και μη δικαίωσης.
-Ένα μεγάλο κομμάτι του Ελληνισμού, που υπέστη βίαιη διακοπή της τρισχιλιετούς παρουσίας του στον ιστορικό Πόντο.
-Μια πολύπαθη, ιστορική, ηρωική κώμη που πλήρωσε ακριβά, μόνο αυτή, για την πολυπόθητη ελευθερία μετά από σκλαβιά 5 και πλέον αιώνων.
-Τις ελληνικές νίκες στους Βαλκανικούς πολέμους τίς πληρώνει ακριβά το ποντιακό ελληνικό στοιχείο.
-Με το τέλος των Βαλκανικών όλοι γιορτάζουν την ελευθερία τους και το Δοξάτο ζει το ολοκαύτωμά του.
-Το 1916 αρχίζει η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου με 350.000 νεκρούς.
Με τακτικές εκτόπισης εξοντώνονται οι Πόντιοι αδελφοί.
Δοξάτο 1916-18 μια δεύτερη εισβολή των Γερμονο-Βουλγάρων, ακολουθεί πείνα, διώξεις και η πρώτη ομηρία των Δοξατιανών . Ένας στους 18 επιστρέφει.
- Οι Έλληνες στον Πόντο αντιστάθηκαν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Δημιουργείται εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που αριθμούσε πάνω από 18.000 ένοπλους.
Δυστυχώς η Αθήνα άργησε να κατανοήσει την σημαντική στρατιωτική παράμετρο που αντιπροσώπευε το Ποντιακό αντάρτικο, ενώ ο διχασμός αποδυνάμωσε το Ελληνικό μέτωπο..
Το τέλος γνωστό. Καταστροφή –Προσφυγιά.
Από το 1919 και μετά, οι πόντιοι αδελφοί βρίσκουν με πολλές δυσκολίες πατρίδα, την φιλόξενη Μακεδονία και μάλιστα την Δράμα.
-Στο Δοξάτο ένα παραδοσιακά ντόπιο χωριό με πλούσια ιστορία και παράδοση χιλιετιών, οι Πόντιοι αδελφοί βρίσκουν καταφύγιο, και συναντάται το επαναστατικό πνεύμα του Πόντου μ’ αυτό το ηρωικό του Δοξάτου.
-Ηρωικό γιατί δεν υπάρχει καμία άλλη Ελληνική γωνιά που μέσα σε 3 δεκαετίες να ζει τρεις καταστροφές:
30 Ιουνίου 1913, 1916-1918, και Σεπτέμβρης του 1941 , με δύο ομηρίες, σφαγές και εξόντωση του πληθυσμού
(30 Ιουνίου 1913 Στόμωσε το ξίφος των Βουλγάρων, αλλά και οι αντιδράσεις των ξένων σταμάτησαν ίσως τη βουλγαρική θηριωδία στο Δοξάτο). Όλοι γιορτάζουν σήμερα τα ελευθέρια και εμείς έχουμε το θλιβερό προνόμιο να τελούμε τρισάγιο για να αναπαυθούν οι ψυχές των ηρώων μας.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΩΣ ΣΥΜΦΟΡΑ ΤΟΥ ΑΜΟΙΡΟΥ ΔΟΞΑΤΟΥ επαναλήφθηκε τους πρώτους μήνες της τελευταίας βουλγαρικής κατοχής στην Αν. Μακεδονία και Θράκη, όταν οι Βούλγαροι σφετεριστές επανήλθαν το 1941 και είδαν το Δοξάτο ανασυγκροτημένο και ακμαίο, ενώ το είχαν αφήσει σωρό ερειπίων.
-(Σήμερα κανείς Βούλγαρος επίσημος στις τόσες επισκέψεις τους δεν αισθάνθηκε την υποχρέωση να καταθέσει ένα απλό στεφάνι στα μνημεία των χιλιάδων θυμάτων ούτε βέβαια επιστράφηκε κάποιο από τα αρπαγέντα κειμήλια της περιοχής μας, αλλά και της Ιεράς Μονής Εικοσιφοίνισσας, όπως εξάλλου είχαν ρητή υποχρέωση να κάνουν).
Για ποιο λόγο λοιπόν το Δοξάτο δέχθηκε τις άδικες αυτές επιθέσεις;
Προφανώς η ισχυρή οικονομία, ως κέντρο ελέγχου της καλλιέργειας, της επεξεργασίας και του εμπορίου του καπνού. Η συμμετοχή των Δοξατιανών στο Μακεδονικό Αγώνα και η "επιμονή" τους στην ελληνική γλώσσα και στην ελληνική ορθοδοξία.
Αναφερόμαστε στην παράλληλη ιστορία του ποντιακού ελληνισμού και την ιστορία του Δοξάτου, γιατί είναι ιστορία αγώνων, επανάστασης, ηρωικών στιγμών, θυσίας, αλλά και ακμής, προόδου, ανάπτυξης, οικονομικής ευρωστίας και άνθησης των γραμμάτων , της τέχνης και της θρησκευτικής ζωής.
Πόντιοι που πρωταγωνίστησαν στην αντίσταση τους 1941 του Δοξάτου και φωτισμένοι άνθρωποι που με την γραφή και το λόγο , τη διοίκηση υπενθυμίζουν και σήμερα αυτήν την ιστορία αλλά και τις ξεχασμένες μας υποχρεώσεις.
Στοιχείο της ζωής των Δοξατιανών, που χάνεται στα βάθη των αιώνων οι ιπποδρομίες.
Κατάλοιπο του "Θράκα ιππέα" και του "Φίλιππου πνεύματος" της ευρύτερης περιοχής, του Αρματολού και του Κλέφτη της εποχής της Τουρκοκρατίας, αλλά και της ιππικής τέχνης, της δεξιοτεχνίας στο κουμαντάρισμα των αλόγων στα δύσκολα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα, όπου πρωταγωνιστούν Δοξατιανοί για την πολυπόθητη ελευθερία.
Ίπποι αγέρωχοι και αναβάτες δεινοί
Συνεχίζουν και σήμερα ως πιστοί και αχώριστοι φίλοι των Δοξατιανών στις 2 Μάη στο πανηγύρι του Δοξάτου, τιμώντας τον προστάτη άγιο, τον Στύλο της Ορθοδοξίας, Άγιο Αθανάσιο.
Κάτω από τον ήχο των ζουρνάδων και του νταουλιού χορεύουν οι Δοξατιανοί εκφράζοντας με την κίνηση του σώματος τις δονήσεις της ψυχής τους. Το προστάζει ο Άγιος για να πάει καλά η σοδειά, το μαξούλι, ο καπνός.
Σήμερα σε μια συνάντηση , στο 4ο Ευξείνιο Σύναγμα
Συναντώνται Δοξατιανός, Παγγιορίτικος χορός που αποδεσμεύει φυσικά και αυθόρμητα την ενέργεια του ήθους και την ταυτότητα του λεβέντη Δοξατιανού.
Με τον ποντιακό χορό που υπερβαίνει τις φιγούρες της δεξιοτεχνίας και θυμίζει, την επανάσταση, τον αγώνα , τη θυσία και κυρίως τον πόντιο Αντάρτη.
Η Δράμα είναι τόπος που εμπνέει το ρυθμό
Γαλάζια περιστέρα
Τοπικός χορός με συμβολική σημασία
Νιώθουν οι Δοξατιανοί ότι χορεύοντας τον χορό αυτό ατενίζουν την κυανόλευκη σημαία που πετάει ψηλά , σαν την ψυχή τους για αναζητώντας πολυπόθητη ελευθερία, κοντά ίσως και σε φίλους και συμμάχους.
Ευχόμαστε σήμερα λευτεριά για όλους και φυσικά μακριά από κάθε εξάρτηση υλική και ψυχική.
Μαρία Στυλίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου