έφυγε ένας από τους τελευταίους, δημάρχους του ιστορικού Δοξάτου, ένας διάκονος και υπηρέτης της ιατρικής, ένας ηγέτης με αρχοντιά ψυχής, απλότητα και προσφορά στον συμπολίτη!

Σήμερα αποχαιρετάμε τον τελευταίο Δήμαρχο του ιστορικού Δοξάτου. Τον τελευταίο υπηρέτη και διάκονο του τόπου;

Μεγάλη τιμή για μένα και μεγάλη ευθύνη να σταθώ στην προσωπικότητα και το έργο του προσφιλούς σε όλους Χρήστου.

Άξιος συνεχιστής της ιστορίας του Δοξάτου. Του Δοξάτου του πνεύματος, των γραμμάτων, του πολιτισμού και της προσφοράς.

Παιδί αγροτικής οικογένειας της μεταπολεμικής γενιάς φοίτησε στα λαμπρά εκπαιδευτήρια του Δοξάτου και γαλουχήθηκε με τα εθνικά ιδεώδη και την αγάπη για την έρευνα την επιστήμη. Πετυχημένος γιατρός δούλεψε σεμνά και αθόρυβα στην βασική ιατρική. ΙΚΑ, Ιατρείο και υπηρεσία στο Δοξάτο στους φίλους και συγχωριανούς.

Αγρύπνησε κοντά στους ασθενείς του και δεν είχε κανείς περιορισμό στο Δοξάτο. Κάθε στιγμή του 24ωρου ήταν έτοιμος και χαμογελαστός με το βαλιτσάκι του να προσφέρει υπηρεσία. Σήμερα με παράπονο όλοι ομολογούμε ότι μας λείπει αυτή η ανθρώπινη και επιστημονική υπηρεσία.

Τρυφερός σύζυγος και καλός πατέρας. Αγαπημένος, αδελφός, θείος και κυρίως φίλος. Διασκέδαζε όπως όλοι οι Δοξατιανοί με την ποιοτική μουσική , φίλος του Μένη και των γλεντζέδων του Δοξάτου.  Και φυσικά στο πανηγύρι του Δοξάτου του νταουλιού και του ζουρνά.

Η αγάπη του για την πρόοδο και τα κοινά τον έστρεψαν και στην πολιτική. Ως δήμαρχος Δοξάτου δίδαξε με τη σεμνότητά του, το μέτρο και την αξιοπρέπεια. Δημιουργικός και άξιος έβαλε βάσεις τα τελευταία χρόνια για σημαντικά έργα στην μαρτυρικό τόπο μας.

Στον αθλητισμό κα αθλητικές εγκαταστάσεις, σε έργα υποδομής για το αποχετευτικό και για μένα από τα πιο βασικά η σύνδεση της χειμάρρας με σωστή γέφυρα με το υπόλοιπο χωριό. Έργο όχι μόνο ανάπλασης και ανάπτυξης, αλλά και κοινωνικό γιατί συνέδεσε δυό κόσμους, που μόνο ένας μεγάλος οραματιστής θα υλοποιούσε. Τον τίμησαν πρόεδρος της Δημοκρατίας με την παρουσία του, πρόεδροι, πολιτικοί  και ο μεγάλος ποιητής του έθνους  Γιάννης Ρίτσος.

Έδειξε σεβασμό στην ιστορία του τόπου μας και νοιάστηκε για το ηρώο του 1941. Και εμπνεύστηκε από τα Πευκάκια που έβλεπε καθημερινά, αφού ήταν ο πρώτος χώρος συγκέντρωσης όλων των κατοίκων στου Δοξάτου στις 28 Σεπτέμβρη του 1941. Και γύρω γύρω οι μπρέντες (οπλοπολυβόλα), όπως θυμάται ο τρίχρονος τότε Μιχάλης.  Γυναικόπαιδα, αλλά και οι εκτελεσθέντες, που κανείς δεν λύγισε, κανείς δεν λιποτάκτησε, θυσιάστηκαν όλοι γιατί ήταν Έλληνες ήταν άξιοι Δοξατιανοί. Αυτό το φρόνημα συνέχισε και ο Χρήστος με ανθρώπινα λάθη ίσως, αλλά τη γνήσια αγάπη για τα ιδανικά και το πάθος του πατριωτισμού του Δοξατιανού. (όπως σωστά επεσήμανε ο πρόεδρος του Δοξάτου),

Σήμερα εδώ στο τελευταίο αντίο δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που να αναρωτιέται αν είναι ο τελευταίος γιατρός με αγάπη και χαμόγελο για τον συνάνθρωπο.

Και ηγέτης με αρχοντιά ψυχής, απλότητα και προσφορά στον συμπολίτη.

Αιωνία του η μνήμη!